Kochani!

Aby opowiedzieć Wam o najpiękniejszej historii mojego życia, trzeba cofnąć się ponad 10 lat. Wtedy to zaczęło się moje nawracanie do Pana Boga. Na kursie „Filip”, organizowanym w mojej parafii (w Starym Czarnowie) doświadczyłam łaski, ogromu Miłości i Miłosierdzia Bożego. Podjęłam wtedy decyzję, że chcę z Panem iść dalej i obrałam Go jako Króla swojego życia. Miało to miejsce, gdy byłam na 5-ym roku studiów pedagogiki na Uniwersytecie Szczecińskim. Potem studiowałam jeszcze 3 lata doradztwo psychospołeczne. Szukałam dla siebie miejsca w kościołach szczecińskich. Znalazłam je w Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przyciągnął mnie wtedy przepiękny śpiew scholi 20-tki na mszach akademickich. Pamiętam bardzo dobrze czas adwentu i roraty. Ówczesny duszpasterz - ks. Andrzej Trojanowski, zapraszał studentów na wspólne śniadanka w kawiarence. Z jednej strony chciałam w nich uczestniczyć, z drugiej - nikogo wtedy tam nie znałam, więc wahałam się, obawiałam, trochę wstydziłam... Podjęłam jednak decyzję, że po kolejnych roratach pójdę do kawiarenki. Wymagało to po prostu odrobiny odwagi. Ta decyzja pięknie zaważyła na moim dalszym życiu. Zaraz po wejściu poznałam ks. Andrzeja i kilka osób ze scholi. Ci ludzie w kolejnych latach odegrali ważną rolę w moim rozwoju duchowym. Dawali piękne świadectwo życia wiarą, wspierali mnie, stali się moimi przyjaciółmi i są nimi do dziś. (przypominam, że minęło ponad 10 lat ;)

Duszpasterstwo dawało ogromne możliwości poznawania i przybliżania do Boga, rozwoju duchowego, mnożyło wiarę wśród nas - studentów. To przede wszystkim Msze święte, środowe, piątkowe, niedzielne, adoracje, duża dostępność spowiedzi, drogi krzyżowe, rekolekcje miejscowe, wyjazdowe, spotkania ze Słowem Bożym, spotkania z ciekawymi, również znanymi w Polsce ludźmi. To także wspólnie spędzany wolny czas, wolontariat w świetlicy "Promyczek", koncerty solistów i zespołów, Lednica, pielgrzymki, imprezki, wiele ciekawych akcji, również charytatywnych, itd. Nie sposób zapamiętać i wymienić wszystkiego. Pamiętam jednak i wiem, że w tym wszystkim bardzo mocno obecny był i jest Pan Bóg, który nieustannie obdarzał wieloma łaskami, tych, którzy chcieli je przyjąć. Pamiętam też, że naszym spotkaniom zawsze towarzyszyła atmosfera ciepła, życzliwości, dobrego humoru, ale i wsparcia, gdy pojawiały się łzy. Ja znalazłam swoje miejsce w duszpasterstwie w scholi 20-tce. Pan Bóg dał mi talent śpiewania, z czasem nauczyłam się grać na gitarze i starałam się służyć Mu i ludziom podczas Mszy św. i adoracji. I tak przez pierwsze 5 lat byłam uczestnikiem scholi, potem kolejne 5 - jej kierownikiem. Lata "kierownictwa" wspierał nowy duszpasterz - ks. Zbyszek Regucki. Ile razem przeżyliśmy Mszy św., spowiedzi, adoracji, rozmów - nie sposób opisać... Warto tu dodać, że duszpasterze, których poznałam, swoim życiem potwierdzali na 150% procent oddanie Panu Bogu i wszystkim ludziom. Zawsze otwarci, gotowi do pomocy, uśmiechnięci, przesiadujący wiele godzin w konfesjonałach i choć nie mieli zbyt wiele czasu dla siebie, zawsze z radością oddawali go nam - studentom. Owoców tak intensywnej duszpasterskiej pracy nie da się zliczyć. Czas spędzony w duszpasterstwie w Sercu uważam za bezcenny, ze wzruszeniem go wspominam. Można powiedzieć, że Sanktuarium Serca Jezusowego stało się moim ukochanym Domem. Jestem bardzo wdzięczna Bogu za to miejsce. Czasami mi się wydaje, jakby nad tym kościołem niebo było otwarte na oścież i spada na ludzi do niego przychodzących wielki deszcz łask Bożych... Jeśli więc jesteś studentem/studentką i chcesz spotkać Żywego, Kochającego Boga, iść z Nim przez czas studiów (i mam nadzieję, że później również ;) -  nie wahaj się! Odwagi! Po prostu przyjdź na spotkanie, którego najbardziej potrzebujesz, ale i na którym możesz coś z siebie dać innym. Zaufaj Panu, a On Sam będzie działał! :)

Chwała Jemu za ten kościół i za to duszpasterstwo!

Justyna