Tego wydarzenia nie zignorujcie. Bardzo Was o to proszę. Jeśli kiedykolwiek przekroczyłeś próg Sanktuarium Serca Pana Jezusa w okolicach godziny 20 w niedzielny wieczór, to bądź pewny, że jesteś niezbędny. We wtorkowy wieczór jak co roku damy sobie czas... Bo życie gna do przodu, mijamy się w biegu, łączą nas różne zadania, w które się angażujemy a potem wracamy do swoich mniejszych i większych samotności. A wewnątrz wszystko w nas wrzeszczy i błaga o człowieka. Bóg stał się człowiekiem, bo wiedział jak bardzo człowieka potrzebujemy. Jak bardzo siebie nawzajem potrzebujemy. 

Plan na wtorkowy wieczór, na naszą Odową "wigilię" jest jeden: CZAS. Mamy dać sobie czas. Ale sam czas to za mało, mamy go wypełnić OBECNOŚCIĄ. Prawdziwą, szczerą, najgłębszą. Nie bójcie się siebie. Nie bójcie się wzruszyć i odkryć. Pokażcie to, co w Was najlepsze. Tę część siebie, na którą najtrudniej się czasem zdobyć, część, którą skrywamy przed światem z obawy, że świat ją wyśmieje. Okażcie wrażliwość na tajemnicę bezradnego po ludzku Boga kołaczącego od drzwi do drzwi. Szukającego uparcie najgorętszych pokładów ludzkiego serca zdolnych ochronić Go przed chłodem zabieganej codzienności. Przystańcie, przysiądźcie przy sobie. Nie spieszcie się. Żeby ogrzać zmarznięte małe nawet ciało potrzeba czasu a my wychłodzeni jesteśmy, przewiani wichrami codziennej krzątaniny. I ciepła potrzeba. I to jest wigilia właśnie. Czas, gdy człowiek na głowie staje, by pokazać to, co w nim najlepsze i najbardziej szczere. Bo wobec Dziecka stajemy zawsze bardziej czuli niż na co dzień. A to Dziecko rodzić chce się w każdym z nas. Przyjdźcie proszę we wtorek do Kawiarenki. Bardzo chciałbym z każdym z Was przełamać się opłatkiem. To łamanie się opłatkiem, to w ogóle jest niesamowita symbolika. Czujecie to? Karmić siebie nawzajem będziemy. Jesteście dla siebie nawzajem opłatkiem. Obecnością, uśmiechem, całą swoją osobą, wszystkim, co w Was jest karmicie siebie nawzajem, zaspokajacie głód najgłębszy - głód obecności. Czego więcej potrzeba człowiekowi? Nawet sobie czasem sprawy nie zdajecie jak bardzo jesteście sobie potrzebni, jak bardzo mi jesteście potrzebni. Dlatego przyjdźcie proszę.

I dobrze to sobie zaplanujcie. Nie spieszcie się. W zeszłym roku niektórzy koczowali aż do Rorat. W tym roku zawczasu przygotujcie śpiwory. Przygotujcie się na to, że w środę będziecie niewyspani. Tak czasem trzeba. Ludzie są ważniejsi niż sen.

I jak możecie, to coś do jedzenia przynieście, żebyśmy także fizycznie mogli się nawzajem nakarmić.

I przychodźcie jak tylko możecie, od popołudnia już ktoś tu będzie na was czekał. Wszystko inne odstawcie na plan dalszy.

Do zobaczenia we wtorek 20 grudnia o 20 w Kawiarence.

ks. Marcin