Wigilia Duszpasterstwa A.D. 2012 okiem debiutanta.

Dlaczego debiutanta? Ponieważ mój staż w Duszpasterstwie jest jednym z krótszych wśród osób które się w nim pojawiają, a na Wigilii ODY jeszcze nie miałem okazji być. W tym roku udało się na niej pojawić i chciałbym podzielić się z Wami swoimi przeżyciami i refleksjami.

Ale nie będzie to długie :)

Jak to bywa w przypadku spotkań w których udział biorą studenci, termin rozpoczęcia uległ elastycznemu przesunięciu. Kiedy już wszyscy się zebrali i nastała cisza, Wigilia mogła się rozpocząć. Tradycyjnie, Wigilię rozpoczęliśmy przeczytaniem fragmentu Ewangelii wg. św. Łukasza, śpiewem kolędy i modlitwą. Swoje słowo skierował do nas także x. Zbigniew. Potem nastąpił czas niesamowity. Tak naprawdę stanowiący trzon tego spotkania.

Składanie życzeń.

Nie potrafię określić ile dokładnie to trwało, ponieważ jeszcze 2 h po rozpoczęciu Wigilii miały miejsce pojedyncze akty składania życzeń. Myślę, że 1,5 h to optymalne określenie czasu trwania. Ale nie sam rozmiar czasu jest tutaj godny podziwu (w końcu na spotkanie przyszło kilkadziesiąt osób), ale jakość tych życzeń. Bowiem były one naprawdę piękne, płynące z serca i nie jakieś pośpieszne. To nie były życzenia imieninowe składane cioci Kloci (wszystkiego najlepszego, bla bla bla, zdrowia, pociechy z psa, kota, rybek etc.), ale życzenia prawdziwie świąteczne, których źródło to radość płynąca z Bożego Narodzenia. Co było też piękne w tych życzeniach? Kontakt wzrokowy. Słuchało się i wypowiadało życzenia patrząc sobie w oczy. I można było w nich dojrzeć coś niezwykłego. Może Ci ludzie dużo patrzyli na Tego, Którego położono w żłobie?

Niezwykły wzrok? Zdjęcie poniżej nie jest najlepszej jakości, ale jest dowodem na niezwykłość oczu ODOWICZÓW ;)

Jakub Hofman